اثربخشی رویکرد واقعیت درمانی به شیوه گروهی بر بهبود نشانگان ضربه عشق

مطالعه حاضر با هدف بررسی اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر بهبود نشانگان ضربه عشق انجام شد. این مطالعه، یک مطالعه کاربردی و از نوع نیمه آزمایشی به صورت پیش آزمون، پس آزمون با یک گروه آزمایش (مداخله) و یک گروه کنترل است. پس از انتشار اعلامیه در دانشگاه فردوسی مشهد، 40 نفر برای مشاوره گروهی ابراز تمایل نمودند که از بین آنها 20 نفر از افرادی که ملاک های ورود به پژوهش را داشتند، برای مطالعه انتخاب شدند. سپس 10 نفر به شیوه تصادفی درگروه آزمایش و 10 نفر برای گروه کنترل قرار گرفتند و در جلسات واقعیت درمانی گروهی طی 8 جلسه 120 دقیقه ای در طول 5 هفته که در کلینیک دانشکده علوم تربیتی دانشگاه فردوسی برگزار می شد، شرکت کردند. قبل از شروع جلسات، برای اعضای گروه آزمایش یک جلسه توجیهی و طی آن توضیحاتی کلی در مورد گروه درمانی ارائه شد. همچنین از شرکت کنندگان خواسته شد تا پرسشنامه های افسردگی بک (ii-bdi)، ضربه عشق (lti) و نشانگان ضربه عشق (ltsi) را تکمیل کنند. داده ها پس از گردآوری با استفاده از نرم افزار آماری spss18 و روشmancova مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. تحلیل نتایج با استفاده از آزمون آماری تحلیل کواریانس انجام شد که نشان داد، واقعیت درمانی گروهی به طور معناداری (05/0p<) می تواند از شدت نشانگان ضربه عشق (013/0) و افسردگی (410/0) مراجعان بکاهد. این پژوهش نشان می دهد که نشانگان ضرب? عشق شدید را باید به عنوان کانون توجه بالینی در نظر گرفت. هم چنین تحلیل نتایج این مطالعه نشان داد که واقعیت درمانی گروهی در بهبود نشانگان ضربه عشق تاثیر مثبت دارد و به خوبی می تواند از شدت نشانگان ضربه عشق بکاهد. کلیدواژه: نشانگان ضربه عشق؛ واقعیت درمانی گروهی؛ عشق